ارزیابی فنوتیپی توانایی تولید بیوفیلم در استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین

سابقه و هدف: تولید بیوفیلم همانند تغییرات ژنومی یکی از عوامل مقاومت آنتی­ بیوتیکی در باکتری­ ها می ­باشد که عفونت­ های راجعه از پیامدهای آن و عفونت استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی­ سیلین، معمول­ ترین شکل آن در افراد مبتلا به این عفونت­ ها می­ باشد. هدف از این مطالعه بررسی توانایی تولید بیوفیلم در استافیلوکوکوس اورئوس­های مقاوم به متی­سیلین جدا شده از بیماران با عفونت­ های کلینیکی مختلف می ­باشد. مواد و روش ­ها: تعداد 50 سویه استافیلوکوکوس اورئوس از نمونه ­های کلینیکی مختلف جداسازی شده و با تست­ های بیوشیمیایی و pcr اختصاصی گونه تعیین هویت شدند. با روش انتشار دیسک و بررسی حضور ژن meca، مقاومت به متی­سیلین در آن ­ها تایید و توانایی تولید بیوفیلم با دو روش میکروتیترپلیت کریستال ویوله و کشت در محیط قرمزکونگو ارزیابی شد.  نتایج: با روش کدورت سنجی در طول موج 550 نانومتر و بدون اسیداستیک، در 34 جدایه (68 درصد)­ و با طول موج 492، در 28  جدایه­ (56 درصد) توانایی تولید بیوفیلم مشاهده شد که در هر دو روش، اکثریت جدایه­ ها با قدرت ضعیف قادر به تولید بیوفیلم بودند. با انجام روش کشت در محیط قرمز کونگو، در 94 درصد از جدایه­ ها که اغلب آن­ ها (72/3 درصد) قادر به تولید بیوفیلم با قدرت متوسط بودند، توانایی تولید بیوفیلم مشاهده شد. نتیجه­ گیری: با هر سه روش کار شده در این مطالعه درصد بالایی از جدایه­ های مورد مطالعه قادر به تولید بیوفیلم بودند و با وجود همبستگی معنی ­دار بین نتایج حاصل از هر سه روش، نتایج حاصل از میکروتیتر پلیت کریستال ویوله با دو روش خوانش از ضریب همبستگی بالاتری برخوردار بودند.